آشنایی اندکی با حس و حال دنیای ناشنوایان
معلولان همواره به ما نشان داده‌اند که معلولیت محدودیت نیست، آنها به خوبی فعل خواستن را صرف کرده و تنها انتظارشان از جامعه این است که به آنها ترحم نشود و از توانمندی‌هایشان حمایت شود.
در تقویم مناسبتی روزهایی مشخص شده که به تفکیک هرکدام بنام یک گروه از معلولین نامگذاری شده و هر کدام بیانگر این مساله است که معلولین علیرغم داشتن معلولیت، ناتوان نیستند و می‌توانند برای خانواده، جامعه و کشور نیز مفید باشد.
اینبار خبرنگار فارس به بهانه روز ناشنوایان که در همین چند روز اخیر گرامیداشت آن بود به سراغ یکی از ناشنوایان شوش رفته تا ضمن ذکر مسائل و مشکلات این گروه از جامعه اندکی با دنیای آنها آشنا شویم.
خودتان را معرفی کنید و بگویید از چه زمانی ناشنوا بوده‌اید
ابراهیمی: رضا ابراهیمی هستم متولد ۱۳۶۸ مدیرعامل انجمن ناشنوایان شهرستان شوش و از بدو تولد بصورت مادرزاد ناشنوا متولد شدم.
تنها زبان ارتباطی شما زبان اشاره است، این زبان تا چه حد میتواند بیانگر احساس درونی شما باشد؟
ابراهیمی: زبان اشاره فقط برای کسانی که با ناشنوایان بصورت مستمر و مداوم ارتباط داشته‌اند قابل فهم است آن هم نه بصورت کامل، درست است که ما نمیتوانیم با کلام و صدا احساستمان را بیان کنیم ولی با چشم و حرکات لب و دستانمان کاملا میتوانیم عواطف و احساسمان را نشان دهیم.
تاکنون بی قرار شده‌ای که چرا نمیشنوی و دوست داشتی که تجربه شنیدن را تجربه کنی؟
ابراهیمی: البته که خیلی زیاد، خوب شنیدن احتیاجی به دیدن ندارد خیلی از اتفاقات اطراف و پیرامون ما، فقط با صدا قابل درک هستند ما ناشنوایان تا چیزی را نبینیم متوجه بروز اتفاق نمیشویم.
برای ورود به جامعه مشکلی نداشتید؟ در جامعه با شما چطور برخورد می شود آیا به اندازه کافی درک شده‌اید؟
ابراهیمی: بزرگترین مشکل ما ناشنوایان، جامعه است. همیشه برای ارتباط برقرار کردن با افراد مختلف دچار مشکل هستیم مثلا براى رفتن به دکتر و بیان مشکل خود حتماً باید یکی از اعضای خانواده را که شنواست به همراه خود ببریم تا بیانگر بیماری ما با پزشک باشد همچنین برای رفتن به ادارات و مکان‌های این چنینی نیاز به همراه داریم.
ناشنوا بودن چگونه است؟ درک شما از صدای باد صدای خش خش برگ‌های پاییزی و آواز پرندگان چیست؟ اصلاً به صدای طبیعت و اطرافتان فکر کرده‌اید؟
ابراهیمی: این سوال شما کاملا اشتباه است چون ناشنوا هیچ درکی درباره صدا اطراف ندارد که بخواهد درباره صداهای اطراف نظر بدهد ناشنوا فقط از طریق چشم و بو لمس کردن میتواند محیط اطراف را تعریف کند.
فکر میکنید ناشنوا بودن چه توانایی‌هایی به شما داده است و چه توانایی‌هایی را از شما گرفته است؟
ابراهیمی: درست است که ما به واسطه ناشنوا بودن از صداها محروم شده‌ایم اما ناشنوا بودن باعث شده که ما از بقیه حواسمان مثل حس بینایی، بهتر و بیشتر استفاده کنیم.
شما انجمن ناشنوایان شوش را با چه هدفی تأسیس کردید؟
ابراهیمی: این انجمن را با هدف اینکه خود و دوستانم را به جامعه نشان دهم تاسیس کردم و میخواهم نشان دهم که ما هم میتوانیم مثل شنوایان زندگی و کار کنیم ما هم میتوانیم تشکیل خانواده دهیم، ماهم استعداد لازم، توانایی و قدرت داریم، دلیل دیگر این بود بچه‌های ناشنوا در کنار هم جمع بشوند و توانایی‌های خود را ثابت کنند، ما اعضایی داریم در انجمن که واقعا توانایی خاصی دارد چه از لحاظ ورزشی چه از لحاظ کاری و حرفه‌ای.
چندنفر از بچه‌ها رنگ کار ساختمان هستند که واقعا در کار خود حرفه‌ای هستند، خیلی از بانوان خیاطان ماهری هستند و تعدادی از خانم‌ها صنایع دستی را خیلی خوب کار میکنند. بعضی از اعضای انجمن در کار معماری ساختمان فعال هستند جالب است که ما حتی تیم‌های ورزشی فعال هم داریم.
این انجمن چند عضو دارد و درخواست این اعضا چیست و چه فعالیت‌هایی راتاکنون انجام داده‌اند؟
ابراهیمی: ما درشهرستان شوش ناشنوایان زیادی داریم ولی درحال حاضر بیشتر از ۸۰ نفر در انجمن عضو فعال هستند که همیشه در همه فعالیت‌ها و مناسبت‌ها شرکت میکند، درخواست این افراد از جامعه و مسؤولین این است که حمایتشان کنند، مکانی باشد که ما ناشنوایان در آنجا بتوانیم نان بازوی خود را بخوریم و روی پای خود بایستیم، مکانی که امنیت داشته باشیم و مردم ما را ببینند و دیده شویم. درست است که از نعمت شنوایی برخوردار نیستیم ولی توانایی‌های زیادی داریم که متاسفانه خیلی‌ها به این توانایی اعتماد ندارند.
فعالیت‌های این انجمن بیشتر در زمینه آموزش ومهارت برای جوانان ناشنوا، تشکیل گروهای ورزشی و آموزش صنایع دستی برای بانوان ناشنوا وهمچنین شرکت در نمایشگاه صنایع دستی و شرکت در جشن‌ها و مراسمات مذهبی و پخش نذورات با حمایت بعضی از خانواده‌ها و شرکت در جلسات انجمن‌های دیگر و شرکت در اردوهای بسیج که برخی از این فعالیت‌ها با تشکیل و عضوگیری بچه‌های بسیج انجمن، صورت گرفته است.
در هفته جهانی ناشنوایان چه صحبتی برای مخاطبین و مسؤولین دارید؟
ابراهیمی: صحبت من با ناشنوایان این است که این واقعیت دارد که ما ناشنوا هستیم ولی ناشنوایی باعث نمیشود ما از جامعه کنار بکشیم و گوشه‌ای بنشینیم و غصه ناشنوا بودن را بخوریم، در کل حرفم این است که ما میتوانیم و این توانایی را داریم مثل بقیه باشیم و زندگی کنیم، و با مسؤولان حرفمان این است که ما هم نیاز به کار و حمایت داریم میخواهیم در جامعه روی پای خودمان بایستیم و نان بازوی خودمان را بخوریم ما نمیخواهیم تا اخر عمر به خانواده تکیه کنیم. ناشنوایان نیاز دارند جا و مکانی برایشان ساخته شود که استعدادها و توانایی‌هایشان را در آنجا به معرض نمایش همگان گذارند.
ما در شورای حل اختلاف دو اتاق داریم که ناشنوایان در آنجا جمع میشوند اما در حال حاضر با وجود بیماری کرونا خیلی زمان زیادی است که تعطیل شده، از طرفی وسایل و لوازم صنایع دستی خیلی گران شده و همه بیکار شده‌ایم و از هیچ منبعی حمایت مالی نمیشویم که مواد اولیه را تهیه و مشغول بکار شویم، جایی هم برای فروش و بازاریابی محصولات و کارها وجود ندارند، قبلا نمایشگاه در اطراف شهر دایر میکردیم که آن هم تعطیل است.
انتهای پیام/
